Ieder kind wordt ‘geboren’ als een spelend kind. Vanaf het moment dat de baby geboren is, staat het open om te ontvangen, te ervaren en te onderzoeken. Het kind is gretig om te leren en gaat geen ervaring uit de weg. Zijn veerkracht maakt dat hij na elke val weer opstaat en het gewoon nog een keer opnieuw probeert. Zelfs nu we volwassen zijn, zit er nog steeds een spelend kind in ons. Elke nieuwe ervaring kun je alleen maar ervaren dankzij jouw spelende kind. Een nieuwe baan, een nieuwe relatie, een nieuw huis, op vakantie gaan, een opleiding gaan volgen. We doen dit allemaal omdat het spelende kind ons deze richting in duwt. Het spelende kind wil zich ontwikkelen en wil groeien. Het wil nog steeds zichzelf in deze wereld ervaren en boven zichzelf uitstijgen. Wanneer we ouder worden, wordt ons spelend kind steeds angstiger voor nieuwe ervaringen. We beschermen ons voor eerder mislukkingen en opgelopen pijn. Om toch te kunnen groeien is er een behoorlijk portie moed nodig. Moed om je open te stellen, om kwetsbaar te zijn om te erkennen dat je het alleen niet redt en dat je hulp nodig hebt. Om te ontdekken hoe wij weer terug kunnen komen bij het spelende kind in onszelf moeten we eerst onderzoeken hoe we deze gedeeltelijk zijn ‘kwijt’ geraakt.
De stappen die we als kind doorlopen zijn: spelend kind, trauma, protest, boosheid, schuld en masker. Elke keer als we dit rondje lopen, verdiepen we het masker en verkleinen we het spelend kind in onszelf. In de volgende blogs neem ik je mee in alle stappen van dit proces zodat je inzicht krijgt in wat jouw spelend kind blokkeert, en misschien nog wel belangrijker, je de vrijheid gaat voelen om haar te laten stralen.
Zie van spelend kind naar (masker deel 2)